Ik ben Chloë Hutsebaut, 24 jaar uit Aalst. In 2018 kreeg ik de diagnose Anorexia Nervosa. Een hele tijd daarvoor al was mijn relatie met eten, gewicht en lichaamsbeeld iets erg complex. Het enige verschil is dat het toen een naam gekregen had, op het moment dat het ‘zichtbaar’ echt niet goed met me ging.
Toen ik een tiener was had ik nooit begrepen waarom ik mezelf niet graag kon zien. Ik voelde enkel chaos, instabiliteit en daar bleef het zowat bij. Dat ik iemand was die extreem veel controle nodig had en dat op vele vlakken niet meer vond, was voor mij toen nog niet duidelijk.
Naast het feit dat ik eigenlijk altijd een levensgenieter ben geweest, kan ik me als kind geen enkele periode herinneren dat ik niet piekerde, niet angstig en bezorgd was over alles en iedereen. De grootste ‘fout’ is dat ik het nooit uitsprak en daardoor stapelde alles zich torenhoog op. Ik leerde mezelf een verkeerde manier van overleven aan en dat heeft zich getekend tot op de dag van vandaag soms nog.
Van mijn 16de tot mijn 21ste ging ik opname in, opname uit. Ik verloor alle hoop op een betere toekomst. Functioneren in de buitenwereld kon ik amper nog. Verschillende diagnoses werden gesteld alsof het niets was. Van chronisch depressief, naar een gegeneraliseerde angststoornis tot complex posttraumatische stress. Het maakte mij allemaal niet veel uit, ik wilde gewoon weten wat ik kon doen om gelukkig te worden. Om rust in mijn hoofd te vinden. Om niet dag in dag uit uitgeput te zijn, die verstikkende wanhoop te voelen. Om niet meer afhankelijk te zijn van een cocktail aan antidepressiva, slaapmedicatie en sederende middelen. Ik wilde leven en niet meer overleven. Ik wilde die levensgenieter in mij terug, want zo was ik en zo wilde ik terug zijn.
Eigenlijk is er pas verandering gekomen toen mijn eetstoornis het allemaal overnam. Mijn controle lag zo hard op mijn doel; mezelf zo onzichtbaar mogelijk te maken, wat dus resulteerde in een lager gewicht. Voor de buitenwereld is dit amper te begrijpen, maar van kinds af aan tot nu heb ik het nog steeds heel moeilijk om ‘gezien te worden’. Ik ben bang van de mensheid; wat ze over me denken, of ik wel goed genoeg ben, de oordelen over mijn innerlijk en uiterlijk,… Het komt erop neer dat ik niet wilde dat mensen me zien zoals ik mezelf zie. Daar ligt voornamelijk het probleem. Het ‘onzichtbaar worden’ werd een sport op zich, waar ik mezelf volledig in verloor. Heel langzaam maar zeker werd alles voor mij steeds een stukje duidelijker. Ik leerde stap voor stap wat het leven mij zo moeilijk maakt.
Een belangrijk stuk daarin dat ik wel kan delen is dat ik deze samenleving te zwaar vind, te druk en veel te prestatiegericht. Onze maatschappij is zo rusteloos, zo radicaal gejaagd, we moeten steeds maar doorgaan en doorgaan. Ik heb het daar vreselijk moeilijk mee. Het maakt me telkens opnieuw uitgeput en rust vinden met een eindeloos overprikkeld hoofd vind ik heel moeilijk. Ik hoop voor mezelf echt een toekomst waarin ik terug een beetje vertrouwen krijg in het leven, dat de drang naar controle en grip op alles fel vermindert. Dat ik volop kan genieten van de mooiste dingen in het leven zonder me zo uitputtend veel zorgen te maken om de mensen rondom mij.
Iets waar ik het de laatste maanden erg lastig mee had is dat iedereen ervan uitging dat het beter ging met me, zonder te vragen hoe het écht met me ging. Vrienden, familie en kennissen oordeelden op basis van hoe ik er fysiek uitzag. Wellicht zagen ze in het begin vooral die stijging in gewicht, meer Chloë en gingen ze er daarom vanuit dat het terug goed zat. Ik heb me oprecht verschrikkelijk eenzaam gevoeld de laatste maanden. Alsof ik nergens nog terechtkon met hoe het echt met me ging, behalve mijn hulpverleners dan. Die groei in gewicht had ik zwaar onderschat, alle emoties werden verdrongen door de grip van de eetstoornis. Hoe meer je loslaat van de eetstoornis, hoe meer die vastzittende emoties en gedachten de bovenhand nemen. De strijd met mezelf, met dat nieuwe lichaam toen, werd te zwaar. Zo zwaar dat ik opnieuw niet wist hoe verder te gaan.
Los van alles zal ik altijd de doorzetter blijven die in me zit, zoveel mogelijk uit het leven halen. Genieten van de dingen die het meest voor me betekenen, zoals dieren, natuur, de zon, reizen, lezen, anderen helpen en zoveel meer. Ik zie het leven op zich echt heel graag. Ik moet mijn plekje soms nog vinden bij mensen die me oprecht graag zien, leren dat ik hier mag zijn en dat ik het ook waard ben. Ik blijf positief. Positief en realistisch. Ik blijf erin geloven, altijd.
Liefs,
Chloë
Comments