Getuigenis van Emma

Ik ben Emma Dierick, 25 jaar en samen met mijn liefste kat Suki woon ik in Dendermonde.

Sinds 2015 worstelde ik al met eetproblemen, maar eind 2021 nam dit een heel nieuwe grip op mijn leven.

In maart 2022 werd het dan ook voor mezelf duidelijk dat ik niet normaal meer functioneerde en ik aan de alarmbel moest trekken. Ik ging langs bij de huisarts, die het vermoeden van bulimia nervosa benadrukte. Ik kreeg medicatie voorgeschreven en werd doorverwezen naar een psycholoog die zich richt op mensen met een eetstoornis.

Doorheen de gesprekken werd al snel duidelijk dat ik inderdaad te maken heb met bulimia nervosa en dat het overmatig gebruik van laxativa mijn leven overnam. Naarmate de gesprekken vorderde, werd echter duidelijk dat er meer aan de hand was.

Mijn eetstoornis vormde een vlucht om te ontsnappen aan alles wat ik in het verleden heb meegemaakt en bijhorende emoties die ik niet kon plaatsen.

Het vermoeden van een emotieregulatiestoornis, beter gekend als borderline persoonlijkheidsstoornis kwam naar voren en ik werd doorverwezen naar de psychiater om dit verder uit te spitten.

Op basis van het verslag van de psycholoog en mijn eigen verhalen was het duidelijk. Ik kreeg een tweede diagnose op enkele maanden tijd. Dit was in het begin slikken, omdat ik enkel kon denken aan de stereotypen die bij dit ziektebeeld horen.

Gelukkig heb ik zelf een achtergrond als bachelor in de orthopedagogie en ben ik tewerkgesteld als maatschappelijk werker, waardoor ik reeds wat kennis had en de juiste bronnen raadpleegde om hier meer over te weten te komen. Ook het feit dat ik een zeer ondersteunende en begripvolle omgeving heb heeft al ontzettend geholpen in dit traject.

Sinds februari 2023 ben ik gestart met groepstherapie (DGT). Dit is voor mij een zeer waardevolle stap geweest, omdat ik lotgenoten leerde kennen en ook zag hoe verschillend dit voor iedereen kan zijn. Ik leer nu op een veiligere manier omgaan met alle emoties die ik voel en leer deze een plaats te geven. Dit vraagt heel veel energie en zelfzorg, maar ik probeer nu ook de zorg en liefde aan mezelf te geven die ik zo graag aan anderen rondom mij geef.

De weg naar herstel is niet evident en vraagt heel veel moed. In eerste instantie hielpen ervaringen die ik hoorde via Espoir en besefte ik dat ik niet alleen ben. Neem iemand in je persoonlijke omgeving als vertrouwenspersoon onder de arm. Heb je professionele hulp nodig, neem de tijd om iemand te vinden waar je je comfortabel genoeg bij voelt om je verhaal te delen. Het zorglandschap is ingewikkeld en het is een grote stap om hulp te durven vragen, maar weet dat er altijd lichtpuntjes zijn om de duisternis draaglijk te houden.