Toen ik afstudeerde van het middelbaar, dacht ik dat ik gewoon met een schone lei kon beginnen: Ik versloeg de eetstoornis en ging aan het werk. Waar ik niet bij stil stond, was dat ik steeds meer uren ging werken en eigenlijk alles verdrong wat er in het verleden was gebeurd en dacht dat ik mijn trauma's wel verwerkt had of dat ik überhaupt geen trauma's kon hebben. Omdat wat ik had ervaren niet belangrijk genoeg was of erg genoeg was.
Door een samenloop van omstandigheden, viel ik in 2019 uit door een burn-out. Ik kon letterlijk geen 500m meer wandelen zonder buiten adem te zijn en ik sliep nog maar 3 uur per nacht. Het werd alleen maar erger, mijn hoofd draaide overuren en mijn lichaam zat zo vol spanning dat ik geen rust meer kon vinden. Het was toen dat ik herviel in mijn eetstoornis. Ik zocht naar een vorm van controle, een vorm van verdoving om alles wat ik voelde niet te moeten voelen en ik wilde eigenlijk gewoon verdwijnen. Ik ging mentaal en fysiek voortdurend over mijn grenzen en zorgde dus absoluut niet goed voor mezelf. In mijn ogen verdiende ik geen hulp, verdiende ik het niet om beter te worden. Ik geloofde niet meer in beterschap. Mijn leven was heel donker gekleurd. Ik liep verloren in het doolhof van mijn gedachten, ik voelde me oprecht eenzaam en verloren. Ik dacht dat niemand het zou begrijpen, dat ik niet belangrijk was, dat ik alleen maar een last was en ik durfde geen hulp te vragen. Ik had immers al die jaren alles alleen gedaan.
Uiteindelijk heb ik toch aangeklopt bij een psychologe, een persoon waar ik mij heel erg serieus door genomen voelde en die op een bepaald moment ook aangaf dat een opname voor de eetstoornis nodig was, omdat ik er steeds dieper in wegzakte en in verstrikt raakte. Na mijn intake kon ik vrij snel opgenomen worden en tijdens die opname heb ik in kleine stapjes hulp leren vragen, leerde ik stilaan dat ook ik hulp verdiende en werkte ik hard aan mezelf en mijn herstel. Ik heb er veel warmte van lotgenoten mogen voelen en ervaren en zelfs dierbare vriendschappen aan over gehouden. Mijn symptomen m.b.t mijn eetgedrag waren verdwenen, maar ik ontwikkelde een conversiestoornis toen ik in de verdiepingsfase rond mijn verleden ging werken. Ondanks alles, zette ik wel door en na 6 maanden opname had ik (voor mijn gevoel) een goede basis om thuis verder aan de slag te gaan. Helaas, vlak na mijn ontslag, zaten we in Corona lockdown. Ik kreeg zelf Corona en heel snel herviel ik in mijn eetstoornis. Terug op zoek naar controle en verdoving van mijn gevoelens.
De conversiestoornis beheerste mijn leven. Ik had ook veel herbelevingen door PTSS. Uiteindelijk volgde er een korte heropname voor de eetstoornis waar ik zelf veel verantwoordelijkheid kreeg over mijn herstel en ook uitdagingen aanging op het vlak van eten, wat me - achteraf gezien - een veel stabielere basis heeft gegeven. Enkele maanden later ging ik in opname om te werken rond de PTSS (herbelevingen, dissociaties), conversiestoornis en automutilatie. Op dat moment was de eetstoornis stabiel. Echter tijdens mijn opname kwam deze in alle hevigheid terug op de voorgrond. Ergens wel logisch; ik was intensief aan het werk rond het achterliggende, het loslaten van symptomen en het zoeken naar mijn eigen waarheid: "Wie ben ik los van mijn diagnoses? Wat is mijn EIGEN waarheid (en niet de harde woorden, die door anderen in mijn hoofd waarheid waren geworden)?" Ik besloot, ondanks alles, toch door te zetten en werd hier heel goed in begeleid op elk vlak. Ik bleef open en eerlijk in mijn opname staan, ook al voelde ik veel schaamte als ik het gevoel had dat ik gefaald had. Op sommige momenten dacht ik echt: "Dit komt nooit meer goed.", maar mijn begeleidster in opname gaf me nooit op, nam me serieus, beschreef mij vaak als een "vechter, een overlever", trok elke week briefjes met uitdagingen uit mijn fearfood box (en deed soms mee!).
Na 10 maanden opname, was ik klaar - met de nodige nazorg - om terug de echte wereld in trekken. Ondertussen gaat het goed. De eetstoornis staat voor 90% van de tijd op de achtergrond (idem voor de conversie aanvallen), ik woon alleen en kook voor mezelf (dat was een moeizame weg), heb een goed ambulant netwerk (psycholoog, psychiater, diëtiste en huisarts) waar ik heel dankbaar voor ben en heb een opleiding in het vooruitzicht (waarna ik hopelijk ook vele andere mooie zielen kan helpen). Ik ben ook heel dankbaar voor de vrienden, die ik heb leren kennen in opname, oude vrienden - die me ondanks alles - niet in de steek hebben gelaten en mijn familie, die me altijd is blijven steunen en mijn dieren. Ik ben mijn begeleidster ook eeuwig dankbaar; zij heeft mij nooit opgegeven en is altijd in me blijven geloven (ook op de momenten dat ik dat zelf niet kon).
Ik groei, bloei en leef mijn leven (uiteraard met moeilijke momenten en vallen en opstaan), maar ik kan uit ervaring zeggen dat het gevecht geen vechten blijft en dat herstel echt zo de moeite waard is. Het leven is zoveel mooier zonder eetstoornis en de zon kan echt weer gaan schijnen (ook al voelt het soms zo uitzichtloos en donker) in je hart, je hoofd en je leven! ❤️
Groetjes,
Jess
Comments